کلینیک امید تهران: جستجوی نام نمک دریایی در فضای مجازی شما را با سیلی از مطالب روبرو می‌کند که مدعی هستند این نمک دارای فواید معجزه‌گر است اما کارشناسان و پزشکان نظری متفاوت دارند...
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برناغ این روزها شاهد تبلیغات زیادی درباره فواید مصرف نمک‌های دریایی هستیم که باعث شده مغازه‌ها و رستوران‌ها به این ماده معدنی روی آورند اما پزشکان و متخصصان، افراد را از مصرف این نمک‌ها منع می‌کنند زیرا معتقدند در بلندمدت آسیب‌های جدی برای افراد خواهد داشت.
این کارشناسان ادعا دارند نمک‌های دریایی از تبخیر آب دریا به‌دست آمده که در خود املاح و مواد معدنی زیادی را جای داده‌اند. این در حالی است که پساب کارخانه‌ها و فاضلاب‌های شهری نیز توسط رودخانه‌ها به دریا ریخته می‌شود که در نهایت اگر بخواهیم آن‌ها را آنالیز کنیم نیمی از جدول مندلیف را می‌توان در این نمک‌ها استخراج کرد.
کوروش جعفریان، عضو هیات علمی تغذیه دانشگاه علوم پزشکی تهران، در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری برنا درباره میزان مصرف نمک در بین ایرانیان و همچنین عوارض مصرف نمک های دریایی چنین گفت: هر انسان در روز به‌طور متوسط به 5 گرم نمک نیاز دارد که می‌توان این میزان را به‌طور طبیعی در غذاها به‌دست آورد. برای مثال نان مصرفی ما اگر روزانه 150 گرم باشد از آن 7 گرم نمک دریافت می‌کنیم. کما اینکه ما غذاهایی نیز در رستوران‌ها و منزل مصرف می‌کنیم که این میزان را به شدت افزایش می‌دهد.
وی ادامه داد: ایرانیان روزانه بیش از 12 گرم نمک مصرف می‌کنند که مضر است. بنابراین باید سعی کنیم در غذاهای خود به جای نمک از انواع ادویه برای طعم دهی بهره ببریم. امروز در مسائل تغذیه و درمان بیماری‌ها شاهد جنگ میان سنت و مدرنیته هستیم. عده‌ای به اسم طب سنتی حرف‌هایی در خصوص فواید استفاده از نمک‌های دریایی می‌زنند که در دنیای امروز و در شرایط زیستی و محیطی هیچ جایگاهی ندارد.
جعفریان گفت: نمک‌های دریایی دارای عناصر گوناگونی مانند فسفر، کلسیم و پتاسیم هستند و به دلیل اینکه معمولا تصفیه نمی‌شوند، دارای آلودگی‌های زیادی هستند. به‌خصوص اینکه زمین تبدیل به پلاستیک‌هایی شده که سرتاسر آن را گرفته و باعث می‌شود میکروپلاستیک‌ها نیز از طریق هوا به این نمک‌ها اضافه شود که به شدت سرطان‌زا هستند.
او افزود: در نمک‌های دریایی آرسنیک و جیوه نیز وجود دارد که به جز سرطان‌زا بودن، روی سیستم عصبی افراد اثر گذاشته که در بلندمدت مشکلات جبران ناپذیری را بر فرد و نسل آینده او در بر خواهد داشت.
عضو هیات علمی تغذیه دانشگاه تهران با اشاره به سال‌های گذشته که بیماری گواتر در کشور رایج شده بود، اضافه کرد: هرچه از دریا به سمت استان‌های مرکزی کشور برویم میزان ید در نمک کاهش یافته که کمبود آن از مهم‌ترین دلایل بیماری گواتر است. همین مسئله باعث شد سیستم بهداشتی کشور در این زمینه فعال شده و به ید دار کردن نمک‌ها و یا تصفیه همان نمک‌های دریایی روی آورد.

کلینیک امید تهران: بررسی برخی مطالعات و انجام برخی پژوهش ها نشان داده که مصونیت در برابر سرطان می تواند امکان پذیر شود اما پرسش این است که دقیقا چگونه.
مطالعه‌ی مصونیت دربرابر سرطان از زمانی به مشکلی جهانی تبدیل شد که ویلیام کولی در اواخر قرن نوزدهم، بیماران را با استفاده از سمّی شناخته‌شده درمان کرد. با تکامل دانش در زمینه‌ی سیستم ایمنی، نقش آن در مبارزه علیه سرطان به‌میزان زیادی آشکار شده است.
در تاریخ علم پزشکی عطفگاه‌های مهمی وجود دارد که به طراحی درمان‌هایی برای بیماری سرطان منجر شده است. ازجمله این عطفگاه‌ها عبارت‌اند از: آزمایش‌های استیون روزنبرگ در زمینه‌ی لنفوسیت‌های نفوذکننده به تومور در دهه‌ی ۱۹۸۰ و تلاش هانس کولب در درمان لوکمی با استفاده از سلول‌های T در دهه‌ی ۱۹۹۰. از دیگر عطف‌گاه‌ها، کشف جیم آلیسون در زمینه‌ی تحریک توانایی ذاتی سیستم ایمنی بود که به جایزه‌ی نوبل و تحول در حوزه‌ی ایمنی‌درمانی جهان منجر شد.
تمرکز روی ایمنی‌درمانی موجب می‌شود این موضوع مهم را فراموش کنیم که نقش اصلی سیستم ایمنی، نظارت روی تومور است. همچنین، حذف بیماری‌های درحال‌توسعه حتی قبل از اینکه از خطر آن آگاه شویم.
سرطان ناشی از رشد کنترل‌نشده‌ی سلول‌های توموری است که از نظارت سیستم ایمنی فرار می‌کنند و براین‌اساس، درمانگرهای مرتبط‌با ایمنی‌شناسی به‌دنبال این هدف هستند که بتوانند پاسخ ضدسرطانی طبیعی بدن را احیا کنند. باوجوداین‌، علی‌رغم برخی از نتایج اولیه‌، رویکردهای ایمنی‌درمانی‌ کنونی فقط در درصد کمی از بیماران مؤثر هستند. علت این امر آن است که در اکثر چنین درمان‌هایی، تنها یکی از دو طرف سیستم ایمنی موردهدف قرار می‌گیرد: پاسخ سازشی و نه پاسخ ذاتی
البته، بسیاری از ایمنی‌شناسان قصد دارند گزینه‌های درمانی را به‌سوی بهره‌گیری از پاسخ ذاتی ببرند و به بیماران این فرصت را بدهند تا بتوانند با بیماری‌شان مبارزه کنند. ایمنی سازشی که با نام «ایمنی اکتسابی» نیز شناخته می‌شود، پاسخ ایمنی خاصِ آنتی‌ژنی است که ممکن است سلول‌های سرطانی را بِکُشد و سپس، حافظه‌ی ایمونولوژیکی از آنتی‌ژن مرتبط‌با تومور ایجاد کند. این امر موجب ایجاد مخزنی از سلول‌های ایمنی می‌شود که دربرابر سلول‌های سرطانیِ دارای همان آنتی‌ژن خاص می‌تواند واکنش نشان دهد.
در ایمنی سازشی، لنفوسیت‌های نوع T و B حضور دارند. این لنفوسیت‌ها سلول‌های تومور را ازهم می‌شکافند و آنتی‌بادی‌هایی را علیه برخی از آنتی‌ژن‌های تومور ایجاد می‌کنند. فرایند ایمنی سازشی اساس ساخت واکسن‌هایی مانند واکسن HPV است که ویروس‌های مسبب بیشترِ سرطان‌های دهانه‌ی رحم را موردهدف قرار می‌دهد.
چرا ممکن است ایمنی‌درمانی مرتبط‌با ایمنی ذاتی موجب بهبود نتایج درمانی شود؟ ایمنی ذاتی نخستین خط دفاعی بدن دربرابر عفونت و سرطان است. درحدود ۱۰ درصد از لنفوسیت‌های موجود در گردش خون محیطی بخشی از پاسخ سیستم ایمنی ذاتی هستند و درحدود ۹۰ درصد از آن‌ها سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی هستند.
هرکدام از این سلول‌های کُشنده (NK) می‌توانند سلول‌های مضر را شناسایی کنند و موردهدف قرار دهند و بِکُشند. این سلول‌ها این کار را ازطریق شناسایی پروتئین‌ها و گلیکوپروتئین‌هایی انجام می‌دهند که روی سلول‌های زیرفشار مانند سلول‌های تومور یا سلول‌های عفونی‌شده به‌وسیله‌ی ویروس‌ها بیان می‌شوند.
درمقایسه‌با پاسخ سلولی اختصاصی آنتی‌ژنی T از سیستم ایمنی سازشی، سیستم ذاتی نسبتا غیراختصاصی است و می‌تواند موجب بُروز پاسخ سریعی شود. درحالی‌که در برخی از آزمایش‌های ایمنی‌درمانی اولیه در زمینه‌ی سرطان، روی سیستم ایمنی ذاتی کار می‌شد، بسیاری معتقد بودند پاسخ ذاتی برای کنترل سرطان کافی نیست و به‌جای آن، به درمان‌هایی روی آوردند که بر پاسخ ایمنی سازشی تسهیل‌شده‌ی سلول‌های T متکی بودند
از دیدگاه بالینی، ایمنی ذاتی و ایمنی سازشی با همکاری هم از ما دربرابر عفونت و سرطان حفاظت می‌کنند. بااین‌حال، هنوز درک ما از سیستم ایمنی ذاتی درمقایسه‌با دانش ما از سیستم ایمنی سازشی نسبتا کمتر است. ازلحاط تکنیکی، مطالعه‌ی سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی درمقایسه‌با سلول‌های T و B دشوارتر است.
اهمیت پاسخ ذاتی در بی‌مُهرگان که به ایمنی سازشی مجهز نیستند، کاملا پذیرفتنی است؛ اما باید دانست این سیستم درباره‌ی انسان هم ضروری است. سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی انسانی ازلحاظ تکاملی محافظت شده‌اند و حتی مولکول‌های مشترک زیادی با سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی بی‌مُهرگانی، نظیر زالو و خارپشت دریایی دارند.
طی روزهای اولیه‌ی عفونت HIV، متوجه می‌شویم بیمارانِ مبتلا به سیستم ایمنی سازشی آسیب‌دیده، هنوز به‌وسیله‌ی سیستم ایمنی ذاتی خود حفاظت می‌شوند و فقط دربرابر برخی از عفونت‌های باکتریایی داخل سلولی و تومورهای کمیاب تسلیم می‌شوند. این سلول‌ها دراثرِ عفونت‌های معمول یا تومورهای کنترل‌نشده ازبین نمی‌روند.
امروزه، شواهد حمایت‌کننده‌ی زیادی در زمینه‌ی اهمیت سلو‌ل‌های کُشنده‌ی طبیعی و پاسخ ذاتی در محافظت دربرابر سرطان داریم. سلول‌های سرطانی به‌عنوان پیامدی از جهش‌های ژنتیکی تصادفی به‌طور مداوم در بدن ما در‌حال‌افزایش هستند و برخی از آن‌ها به سلول، ازنظر ماندگاری یا تکثیر مزیت می‌دهند. این تغییرات تصادفی اغلب جدید هستند و قبل از آن، سیستم ایمنی سازشی هرگز آن‌ها را مشاهده نکردند.
تنها سلول‌های قدرتمند در شناسایی سیگنال‌های استرس حاصل از سلول تومور در‌حال‌تقسیم بیش‌از‌اندازه‌، سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی هستند که سلول‌های تومور را قبل از تبدیل‌شدن به سرطان تشخیص‌دادنی حذف می‌کنند.
در مطالعه‌ی که در سال ۲۰۰۰ در ژاپن منتشر شد و بیش از ۳۵۰۰ نفر شرکت‌کننده داشت، طی یک روز، پاسخ سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی به یک خط سلولی سرطانی در زمان استراحت سلولی اندازه‌گیری شد. سپس، افراد مطالعه‌شده برای بیش از ۱۱ سال زیرنظر قرار گرفتند. افراد دارای ضعیف‌ترین پاسخ استراحت سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی در یک روز، دربرابر همه‌ی انواع سرطان ضعیف‌تر بودند.
اهمیت نظارت ایمنی ذاتی در موش‌های دچار کمبود سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی نیز تأیید شده و کمبود این سلول‌ها خود‌به‌خود ایجاد لنفوم بدخیم می‌کند. درواقع، ایمنی ذاتی ازنظر بقای موجود زنده بسیار مهم است.
با افزایش آگاهی در زمینه‌ی پاسخ ایمنی ذاتی، یاد خواهیم گرفت چگونه آن را به بهترین نحو دست‌کاری کنیم. حتی به پیشرفت‌های بیشتری در زمینه‌ی ایمنی‌درمانی سرطان با استفاده از درمان مبتنی بر سلول‌های کُشنده‌ خواهیم رسید و استفاده از هر دو روش درمان برای مبارزه با سرطان نتایج درخورتوجهی در زمینه‌ی درمان سرطان به‌همراه خواهد داشت.

کلینیک امید تهران: اگر تمایلی به خوردن، مثل آنچه تا کنون بوده ندارید، و بدون اینکه بخواهید وزن کم کرده اید و احساس خستگی هم می‌کنید، بدن تان سعی دارد چیزی به شما بگوید. تعیین علت دقیق نیاز به بررسی‌های پزشکی دارد و می‌تواند فیریکی، روحی و یا یک واکنش باشد (مثلا نسبت به یک دارو).
اگر تمایلی به خوردن، مثل آنچه تا کنون بوده ندارید، و بدون اینکه بخواهید وزن کم کرده اید و احساس خستگی هم می کنید، بدن تان سعی دارد چیزی به شما بگوید. تعیین علت دقیق نیاز به بررسی های پزشکی دارد و می تواند فیریکی، روحی و یا یک واکنش باشد (مثلا نسبت به یک دارو). چیزهایی زیادی وجود دارند که می توانند اشتهای تان را کم کرده و احساس خستگی به شما بدهند. ئزشک باید یک بررسی و معاینه ی همه جانبه از شما به عمل آورد تا تشخیص دهد در بدن تان چه می گذرد.

عارضه جانبی دارو
اولین کاری که پزشک انجام می دهد این است که بررسی کند آیا بیمار داروی خاصی مصرف می کند یا خیر. خیلی از داروها می توانند اشتها را کاهش بدهند، مانند داروهای مسکن کرخت کننده، برخی از آنتی بیوتیک ها، داروهای فشار خون و داروهایی که می توانند سبب ناراحتی معده شده و تمایل فرد به غذا خوردن را کاهش دهند مانند ایبوپروفن.

سرماخوردگی و آنفلوآنزا
بیماری های معمولی هم می توانند موجب کاهش موقتی اشتها شوند مانند سرماخوردگی و آنفلوآنزا، عفونت های تنفسی باکتریایی و ویروسی، مشکلات روده ای مانند تهوع و یبوست و البته مسمومیت غذایی. این بیماریها بدن را کم آب کرده و باعث می شود فرد بیمار تمایلی به غذا خوردن نداشته باشد یا بترسد چیزی بخورد.

اختلال تیروئید
هم کم کاری و هم پرکاری تیروئید می توانند جلوی احساس گرسنگی را بگیرند. غده تیروئید، هورمونی در خون ترشح می کند که تنظیم کننده سوخت و ساز است و هر گونه تغییری در تولید این هورمون می تواند منجر به تغییر در اشتها شود.

بارداری
خیلی از خانمها در اولین سه ماهه باردری خود دچار حالت تهوع می شوند و اشتهای خود را از دست می دهند. اگر هنوز ندانند که باردارند پس دلیل ناراحتی معده و از دست دادن اشتهای خود را نخواهند دانست..

سیگار کشیدن
سیگار یک محرک و التهاب آور است و می تواند تحریکات روده ای ایجاد کند که باعث احساس ناخوشی و منگی تان شود. این اتفاق، سیستم هاضمه را تحت تاثیر قرار داده و منجر به از دست دادن اشتها خواهد شد. خیلی از افرادی که سیگار را ترک می کنند اشتهای طبیعی خود را مجددا به دست می آورند و ده درصد وزن اضافه می کنند، اما احساس بهتری دارند و سالم ترند.

مصرف مواد و الکل
افرادی که زیاد الکل می نوشند، شکم خود را پر از چیزی می کنند که هیچ کالری ندارد و احساس نفخ می کنند. ضمنا الکل ایجاد التهاب در لوزالمعده و کبد کرده و منجر به احتباس آب در شکم می شود. بنابراین از دست دادن اشتها و کاهش وزن چندان دور از انتظار نیست.

استرس
هر نوع استرسی می تواند تغییراتی در اشتها ایجاد کند، از استرس های خانوادگی گرفته تا از دست دادن شغل و مرگ یکی از عزیزان. این ماجراهای سخت زندگی می توانند برخی از افراد را در دام پرخوری گرفتار کنند اما بی اشتهایی نیز از عوارض شایع استرس است.

افسردگی
کاهش سطح انرژی و از دست دادن اشتها در مبتلایان به افسردگی رایج است که شامل انواع افسردگی ها می شود، از افسردگی ئس از زایمان گرفته تا اختلال خلقی فصلی. اختلال دوقطبی هم می تواند همین تاثیر را بگذارد.

زوال عقل
افرادی که دچار آلزایمر یا سایر انواع زوال عقل هستند به دلیل از دست دادن حافظه و احساس گیجی و آشفتگی ممکن است فراموش کنند غذا بخورند و ممکن است در مدیریت و انجام کارهای روزمره که شامل خرید مواد غذایی و درست کردن غذا می شود به مشکل بربخورند. ضمنا این بیماران ممکن است دچار افسردگی هم باشند که می تواند مشکل را تشدید کند.

دهیدراسیون
اگر مایعات کافی به بدن نرسانید احساس ناخوشی خواهید داشت. دهیدراسیون یعنی پایین آمدن سطح مایعات بدن که بر اشتها اثر می گذارد. این اتفاقی است که بویژه در میان سالمندان زیاد روی می دهد. با بالا رفتن سن، ما کمتر احساس تشنگی می کنیم. زمانی که فرد احساس تشنگی می کند وقتی است که بدن واقعا کم آب شده است.

بیماری گوارشی
سندرم روده تحریک پذیر، بیماری کرون، کولیت زخمی و سایر بیماریهایی که سیستم گوارش را تحت تاثیر قرار می دهند می توانند اشتها را سرکوب کنند. این بیماریها موجب تهوع، درد، یبوست و یا اسهال می شوند که نتیجتا می توانند اشتها و تمایل فرد به خوردن را کاهش دهند. افرادی که سندرم روده تحریک پذیر دارند ممکن است دچار زخم دهان نیز بشوند که خوردن را با مشکل روبرو خواهد کرد.

ریفلاکس اسید
ریفلاکس اسید معده به مری یا GRED یک بیماری گوارشی دیگر است که اشتها را کم می کند. افرادی که این بیماری را دارند مدام دچار سوزش سردل هستند و محتویات معده شان می تواند بعد از خوردن به مری برگردد. فرد بیمار ممکن است نیمه شب با مزه ای ترش در دهان از خواب بیدار شود. شرایطی که این بیماری ایجاد می کند تمایل فرد به غذا خوردن را کاهش می دهد. ضمنا ریفلاکس اسید معده به مری می تواند حلق را تحریک و ملتهب کند.

بیماری مزمن انسدادی ریه
بیماری مزمن انسدادی ریه یا COPD به انواعی از بیماریهای ریوی گفته می شود شامل آمفیزوم، برونشیت مزمن و آسم شدید. این بیماریها می توانند اشتها را سرکوب کرده و منجر به سوء تغذیه شوند. بخشی از مشکل این است که ضعف عملکرد ریه ها می تواند باعث شود فرد از فعالیت پرهیز کند و در نتیجه اشتهای خود را از دست بدهد. ضمنا بیماران دچار اختلالات مزمن انسدادی ریه ممکن است دچار افسردگی شوند و به این دلیل نیز اشتهای خود را از دست بدهند.

سرطان
شایع ترین سرطانهایی که اشتها را کم می کنند شامل سرطان های تخمدان، معده، مقعد، لوزالمعده و مثانه می شوند. از دست دادن اشتها می تواند نتیجه ی کاشکسیا یا لاغری مفرط نیز باشد که تغییری متابولیکیست که به دلیل خود سرطان یا درمانهای سرطان بوجود می آید. به کمک تست های تشخیصی می توان هر کدام از این سرطانها را تشخیص داد و تشخیص به موقع نیز، بهترین شانس را برای موفقیت در درمان ایجاد می کند.

چگونه بر کاهش اشتهای خود غلبه کنید
رویکردی که برای رفع این مشکل در پیش می گیرید بستگی به علت آن دارد. مثلا اگر حالت تهوع تان جلوی اشتهای شما را می گیرد، دمنوش زنجبیل می تواند موثر باشد. اگر علت بی اشتهایی تان یک مشکل گوارشی است، سعی کنید بیشتر میوه و سبزی بخورید. همچنین ماست و غذاهای تخمیری مانند کیم چی، پروبیوتیک های طبیعی هستند که با باکتریهای روده کمک می کنند. فراموش نکنید که آب کافی بنوشید و بدن تان را همیشه هیدراته نگه دارید.

کلینیک امید تهران: مطالعه‌ی مصونیت دربرابر سرطان از زمانی به مشکلی جهانی تبدیل شد که ویلیام کولی در اواخر قرن نوزدهم، بیماران را با استفاده از سمّی شناخته‌شده درمان کرد. با تکامل دانش در زمینه‌ی سیستم ایمنی، نقش آن در مبارزه علیه سرطان به‌میزان زیادی آشکار شده است. در تاریخ علم پزشکی عطفگاه‌های مهمی وجود دارد که به طراحی درمان‌هایی برای بیماری سرطان منجر شده است. ازجمله این عطفگاه‌ها عبارت‌اند از: آزمایش‌های استیون روزنبرگ در زمینه‌ی لنفوسیت‌های نفوذکننده به تومور در دهه‌ی 1980 و تلاش هانس کولب در درمان لوکمی با استفاده از سلول‌های T در دهه‌ی 1990. از دیگر عطف‌گاه‌ها، کشف جیم آلیسون در زمینه‌ی تحریک توانایی ذاتی سیستم ایمنی بود که به جایزه‌ی نوبل و تحول در حوزه‌ی ایمنی‌درمانی جهان منجر شد.
تصویر میکروسکوپ الکترونی روبشی از تقسیم سلول‌های لنفوم تمرکز روی ایمنی‌درمانی موجب می‌شود این موضوع مهم را فراموش کنیم که نقش اصلی سیستم ایمنی، نظارت روی تومور است. همچنین، حذف بیماری‌های درحال‌توسعه حتی قبل از اینکه از خطر آن آگاه شویم. سرطان ناشی از رشد کنترل‌نشده‌ی سلول‌های توموری است که از نظارت سیستم ایمنی فرار می‌کنند و براین‌اساس، درمانگرهای مرتبط‌با ایمنی‌شناسی به‌دنبال این هدف هستند که بتوانند پاسخ ضدسرطانی طبیعی بدن را احیا کنند. باوجوداین‌، علی‌رغم برخی از نتایج اولیه‌، رویکردهای ایمنی‌درمانی‌ کنونی فقط در درصد کمی از بیماران مؤثر هستند. علت این امر آن است که در اکثر چنین درمان‌هایی، تنها یکی از دو طرف سیستم ایمنی موردهدف قرار می‌گیرد: پاسخ سازشی و نه پاسخ ذاتی.
البته، بسیاری از ایمنی‌شناسان قصد دارند گزینه‌های درمانی را به‌سوی بهره‌گیری از پاسخ ذاتی ببرند و به بیماران این فرصت را بدهند تا بتوانند با بیماری‌شان مبارزه کنند. ایمنی سازشی که با نام «ایمنی اکتسابی» نیز شناخته می‌شود، پاسخ ایمنی خاصِ آنتی‌ژنی است که ممکن است سلول‌های سرطانی را بِکُشد و سپس، حافظه‌ی ایمونولوژیکی از آنتی‌ژن مرتبط‌با تومور ایجاد کند. این امر موجب ایجاد مخزنی از سلول‌های ایمنی می‌شود که دربرابر سلول‌های سرطانیِ دارای همان آنتی‌ژن خاص می‌تواند واکنش نشان دهد. در ایمنی سازشی، لنفوسیت‌های نوع T و B حضور دارند. این لنفوسیت‌ها سلول‌های تومور را ازهم می‌شکافند و آنتی‌بادی‌هایی را علیه برخی از آنتی‌ژن‌های تومور ایجاد می‌کنند. فرایند ایمنی سازشی اساس ساخت واکسن‌هایی مانند واکسن HPV است که ویروس‌های مسبب بیشترِ سرطان‌های دهانه‌ی رحم را موردهدف قرار می‌دهد. چرا ممکن است ایمنی‌درمانی مرتبط‌با ایمنی ذاتی موجب بهبود نتایج درمانی شود؟ ایمنی ذاتی نخستین خط دفاعی بدن دربرابر عفونت و سرطان است. درحدود 10 درصد از لنفوسیت‌های موجود در گردش خون محیطی بخشی از پاسخ سیستم ایمنی ذاتی هستند و درحدود 90 درصد از آن‌ها سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی هستند. هرکدام از این سلول‌های کُشنده (NK) می‌توانند سلول‌های مضر را شناسایی کنند و موردهدف قرار دهند و بِکُشند. این سلول‌ها این کار را ازطریق شناسایی پروتئین‌ها و گلیکوپروتئین‌هایی انجام می‌دهند که روی سلول‌های زیرفشار مانند سلول‌های تومور یا سلول‌های عفونی‌شده به‌وسیله‌ی ویروس‌ها بیان می‌شوند.
درمقایسه‌با پاسخ سلولی اختصاصی آنتی‌ژنی T از سیستم ایمنی سازشی، سیستم ذاتی نسبتا غیراختصاصی است و می‌تواند موجب بُروز پاسخ سریعی شود. درحالی‌که در برخی از آزمایش‌های ایمنی‌درمانی اولیه در زمینه‌ی سرطان، روی سیستم ایمنی ذاتی کار می‌شد، بسیاری معتقد بودند پاسخ ذاتی برای کنترل سرطان کافی نیست و به‌جای آن، به درمان‌هایی روی آوردند که بر پاسخ ایمنی سازشی تسهیل‌شده‌ی سلول‌های T متکی بودند.
از دیدگاه بالینی، ایمنی ذاتی و ایمنی سازشی با همکاری هم از ما دربرابر عفونت و سرطان حفاظت می‌کنند. بااین‌حال، هنوز درک ما از سیستم ایمنی ذاتی درمقایسه‌با دانش ما از سیستم ایمنی سازشی نسبتا کمتر است. ازلحاط تکنیکی، مطالعه‌ی سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی درمقایسه‌با سلول‌های T و B دشوارتر است. اهمیت پاسخ ذاتی در بی‌مُهرگان که به ایمنی سازشی مجهز نیستند، کاملا پذیرفتنی است؛ اما باید دانست این سیستم درباره‌ی انسان هم ضروری است. سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی انسانی ازلحاظ تکاملی محافظت شده‌اند و حتی مولکول‌های مشترک زیادی با سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی بی‌مُهرگانی، نظیر زالو و خارپشت دریایی دارند. طی روزهای اولیه‌ی عفونت HIV ، متوجه می‌شویم بیمارانِ مبتلا به سیستم ایمنی سازشی آسیب‌دیده، هنوز به‌وسیله‌ی سیستم ایمنی ذاتی خود حفاظت می‌شوند و فقط دربرابر برخی از عفونت‌های باکتریایی داخل سلولی و تومورهای کمیاب تسلیم می‌شوند. این سلول‌ها دراثرِ عفونت‌های معمول یا تومورهای کنترل‌نشده ازبین نمی‌روند. امروزه، شواهد حمایت‌کننده‌ی زیادی در زمینه‌ی اهمیت سلو‌ل‌های کُشنده‌ی طبیعی و پاسخ ذاتی در محافظت دربرابر سرطان داریم. سلول‌های سرطانی به‌عنوان پیامدی از جهش‌های ژنتیکی تصادفی به‌طور مداوم در بدن ما در‌حال‌افزایش هستند و برخی از آن‌ها به سلول، ازنظر ماندگاری یا تکثیر مزیت می‌دهند. این تغییرات تصادفی اغلب جدید هستند و قبل از آن، سیستم ایمنی سازشی هرگز آن‌ها را مشاهده نکردند. تنها سلول‌های قدرتمند در شناسایی سیگنال‌های استرس حاصل از سلول تومور در‌حال‌تقسیم بیش‌از‌اندازه‌، سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی هستند که سلول‌های تومور را قبل از تبدیل‌شدن به سرطان تشخیص‌دادنی حذف می‌کنند.
در مطالعه‌ی که در سال 2000 در ژاپن منتشر شد و بیش از 3500 نفر شرکت‌کننده داشت، طی یک روز، پاسخ سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی به یک خط سلولی سرطانی در زمان استراحت سلولی اندازه‌گیری شد. سپس، افراد مطالعه‌شده برای بیش از 11 سال زیرنظر قرار گرفتند. افراد دارای ضعیف‌ترین پاسخ استراحت سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی در یک روز، دربرابر همه‌ی انواع سرطان ضعیف‌تر بودند. اهمیت نظارت ایمنی ذاتی در موش‌های دچار کمبود سلول‌های کُشنده‌ی طبیعی نیز تأیید شده و کمبود این سلول‌ها خود‌به‌خود ایجاد لنفوم بدخیم می‌کند. درواقع، ایمنی ذاتی ازنظر بقای موجود زنده بسیار مهم است. با افزایش آگاهی در زمینه‌ی پاسخ ایمنی ذاتی، یاد خواهیم گرفت چگونه آن را به بهترین نحو دست‌کاری کنیم. حتی به پیشرفت‌های بیشتری در زمینه‌ی ایمنی‌درمانی سرطان با استفاده از درمان مبتنی بر سلول‌های کُشنده‌ خواهیم رسید و استفاده از هر دو روش درمان برای مبارزه با سرطان نتایج درخورتوجهی در زمینه‌ی درمان سرطان به‌همراه خواهد داشت.